نیایش های علامه حسن زاده آملی

 الهی در خواب سنگین بودم و دیر بیدار شدم باز شکرت که بیدار شدم.

الهی آنکه را عشق نیست ارزش نیست.

الهی چگونه گویم نشناختمت که شناختمت و چگونه گویم شناختمت که نشناختمت.

الهی همه از تو دوا خواهند و من از تو درد.

الهی همه گویند خدا کو من گویم جز خدا کو.

الهی از نماز و روزه ام توبه کردم بحق اهل نماز و روزه ات توبه این نااهل را بپذیر.

الهی عقل گوید الحذر الحذر، عشق گوید العجل العجل، آن گوید دور باش و این گوید زود باش.

الهی حسنم کردی، احسنم گردان.

الهی دندان دادی ، نان دادی، جان دادی، جانان بده.

الهی همه از گناه توبه می کنند و حسن را از خودش توبه ده.

الهی همه سر آسوده خواهند و حسن دل آسوده.

الهی از روی آفتاب و ماه و ستارگان شرمنده ام، از انس و جان شرمنده ام حتی از روی شیطان شرمنده ام که همه در کار خود استوارند و این سست عهد ناپایدار.

الهی اگر ستّار العیوب نبودی ما از رسوایی چه می کردیم.

الهی اثر و صنع توام چگونه بخود نبالم.

الهی از کودکان چیزها آموختم لاجرم کودکی پیش گرفتم.

الهی تو پاک آفریده ای ما آلوده کرده ایم.

الهی شکرت که کور بینا و کر شنوا و گنگ گویایم.

الهی به سوی تو آمدم به حق خودت مرا به من بر مگردان.

الهی شکرت که فهمیدم که نفهمیدم.

الهی همه گویند بده، من گویم بگیر.

الهی همه آرامش خواهند و من بی تابی، همه سامان خواهند و من بی سامانی.

الهی آنکه از خوردن و خوابیدن شرم دارد از دیگر امور چه گوید.

الهی اگر چه درویشم ولی داراتر از من کیست که تو دارایی منی.

الهی هر چه بیشتر دانستم نادانتر شدم بر نادانیم بیفزا.

الهی کلمات و کلامت که اینقدر شیرین و دلنشین اند خودت چونی.

الهی خوشا آنان که در جوانی شکسته شدند که پیری خود شکستگی است.

الهی اگر کودکان سرگرم بازیند مگر کلانسالان در چه کارند.

الهی شکرت که پیر نا شده استغفار کردم که استعفار پیر استهزاء را ماند.

الهی آنکه ترا دوست دارد چگونه با خلقت مهربان نیست.

الهی چه رسوایی از این بیشتر که گدا از گدایان گدایی کند.

الهی وای بر من اگر دلی از من برنجد.

الهی آنکه سحر ندارد از خود خبر ندارد.

الهی شب پره را در شب پرواز باشد و حسن را نباشد.

الهی در شگفتم از کسی که غصه خودش را نمی خورد و غصه روزیش را می خورد.